Η Ανεξάρτητη Διοικητική Αρχή "Συνήγορος του Πολίτη" εξέδωσε σήμερα Δελτίου Τύπου για την καταγραφή των περιπτώσεων διακρίσεως λόγω ηλικίας στις προσλήψεις στο Δημόσιο και στον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα. Ειδικότερα, χαρακτηρίζεται ως θετικό βήμα για την καταπολέμηση των διακρίσεων λόγω ηλικίας στις προσλήψεις στο Δημόσιο η πρωτοβουλία του Υπουργείου Εργασίας να ζητήσει την καταγραφή όλων των διατάξεων που παραβιάζουν την Αρχή της Ίσης Μεταχειρίσεως λόγω ηλικίας.
Στο σημείο αυτό πρέπει να τονισθεί ότι η εν λόγω Αρχή ερείδεται στο κοινοτικό δίκαιο και, πιο συγκεκριμένα, στην Οδηγία 2000/78/ΕΚ
του Συμβουλίου της 27ης Νοεμβρίου 2000. Στην
θέσπιση της εν λόγω Οδηγίας προχώρησε το Συμβούλιο, λαμβάνοντας υπόψη ότι η
ισότητα ενώπιον του νόμου και η προστασία όλων των ατόμων έναντι των διακρίσεων
αποτελεί οικουμενικό δικαίωμα αναγνωρισθέν από την Οικουμενική Διακήρυξη των
Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, την Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για την εξάλειψη κάθε
μορφής διακρίσεως εις βάρος των γυναικών, τα Σύμφωνα των Ηνωμένων Εθνών για τα
ατομικά και πολιτικά δικαιώματα και για τα οικονομικά, κοινωνικά και
πολιτιστικά δικαιώματα και από την ΕΣΔΑ, συμβαλλόμενα μέρη των οποίων είναι όλα
τα κράτη - μέλη. Για τους σκοπούς της εν λόγω Οδηγίας,
«η Αρχή της Ίσης Μεταχείρισης» σημαίνει την απουσία άμεσης ή έμμεσης διακρίσεως
για έναν από τους λόγους που αναφέρονται στο άρθρο 1, μεταξύ άλλων και λόγω ηλικίας. Συντρέχει δε άμεση
διάκριση όταν, για έναν από τους λόγους που αναφέρονται στο άρθρο 1, όπως είναι
η ηλικία, ένα πρόσωπο υφίσταται μεταχείριση λιγότερο ευνοϊκή από αυτήν την
οποία υφίσταται, υπέστη ή θα υφίστατο σε ανάλογη κατάσταση ένα άλλο πρόσωπο.
Εξ άλλου, δυνάμει της διατάξεως του άρθρου 28 παρ. 3 του Συντάγματος, το κοινοτικό (ήδη ενωσιακό) δίκαιο διαθέτει υπέρτερη νομοθετική ισχύ, και άρα κάθε διάταξη του εθνικού δικαίου που παραβιάζει την Αρχή της Ίσης Μεταχειρίσεως λόγω ηλικίας, αντιβαίνει ευθέως και στο κοινοτικό δίκαιο. Άλλωστε, στην ενδέκατη αιτιολογική σκέψη της Οδηγίας τονίζεται ότι: «Οι διακρίσεις λόγω […] ηλικίας […] μπορούν
να υπονομεύσουν την επίτευξη των στόχων της Συνθήκης [ΕΕ], ειδικότερα δε την
επίτευξη υψηλού επιπέδου απασχόλησης και κοινωνικής προστασίας, την άνοδο του
βιοτικού επιπέδου και της ποιότητας ζωής, την οικονομική και κοινωνική συνοχή
και αλληλεγγύη».
